Beter hier dan verder, stond er met zwierige letters boven de de ingang van de feesttent.

 

Het dorpsfeest dat traditioneel geopend word door een buutendieker, om zo de gastvrijheid van de Eigenheimers kracht bij te zetten, was deze keer toebedacht aan de ouwe grijze dichter. Die daar niet echt op voorbereid, naar voren werd geroepen en op dat moment niks anders kon bedenken dan een van z'n veel geprezen gedichten voor te dragen, ter verhoging van de feestvreugde.

 

Of Eva Adam pijpte vraag ik me soms dus af, en van van tijd tot tijd een ruk gaf aan z'n staf? En deed ze dat vrijwillig of gedwongen.

 

Kreeg ze ooit wel eens vrijaf? Om gewoon eens lekker te gaan shoppen op zoek naar schoenen of een nieuwe jas.

 

Maar nee, het werd een appel, hoewel ze wist dat het verboden was. Hij had haar beter maar geen vrije dag gegund, die plukker, met z'n allen nu de dupe van die rukker.

 

Met een glimlach en een diepe buiging richting zijn enige fan verliet hij het podium.

 

Er klonk aardig wat geroezemoes in de rijkelijk met inteelt gevulde tent, het eerste glas bier vloog door de lucht, gevolgd door snacks.

 

Was het dorps enthousiasme? Of zoals later bleek frietje oorlog.

 

De goedgelovige dorpsgenoten, die de kunstenaars normaal gesproken geen strobreed in de weg legden, bleken dat als ze in hun geleuf werden getast ware barbaren te zijn.

 

Zo kwamen ze bij de EHBO-caravan handen en pleisters tekort.